بیش از 6 دهه است که می جنگند. زن ، کودک ، پیر و جوان هم نمی شناسد. رزمشان تو را به یاد پرندگان ابابیل می اندازد. شنیده ای؟ «الملک لایبقی مع الظم» حکومت با ظلم پابرجا نمی ماند. اما چگونه است که سپاهیان ابرهه ، همچنان بر مال و جان و ناموس و کیان ایشان می تازند.هرگاه که از فلسطینیان می پرسی که به چه امیدی می جنگید؟ می گویند: دماء الشهدا ، دماء الشهدا (خون شهدا). مشکل در نبود شجاعت نیست. مشکل در نبود یک رهبر و امام است که اینان از نبودش رنج می برند.
بگذارید به گونه ای دیگر بیان کنم. پس از پیروزی های متوال حزب الله بر اسرائیل و باز پس گیری مناطق اشغالی جنوب این کشور ، شبکه المنار لبنان (وابسطه به حزب الله) اعلام کرد که جمع کثیری از فلسطینیان - غالبآ سنی - با ارسال نامه و تماس تلفنی با این شبکه ، خواستار این بودند که با رهبر نظامی حزب الله تماس برقرار کنند و از او بخواهند که به فلسطین برود و آنها را نجات بدهد. رهبری که تاکنون هیچ رسانه دیداری ، تصویری از او نشان نداده بود و اینان می پنداشتند که این یک تاکتیک امنیتی برای حفظ جان او در مقابل گروه های ترور اسرائیلی است. رهبری که فقط نام او را بر روی سربندهای رزمندگان حزب الله دیده بودند و در شعارهایشان و یا در سخنرانی های سید حسن نصرالله با سایر مسئولین این جنبش ، مکررآ نام او را شنیده بودند.
می خواهی بدانی او کیست و نامش چیست؟ تعجب نکن ؛ لبیک یا حسین
آری اینان می پنداشتند که حسین ، نام یکی از رهبران نظامی حزب الله است و از او می خواستند که به فلسطین برود و همانطور که لبنان را نجات داد ، آنها را نیز نجات بدهد. عجب دنیای غریبی است. دیروز فرزند پیامبر فریاد می زد «هل من ناصر ینصرنی» و امروز دنیایی رو به حسین (ع) ، نه! بگذار بهتر بگویم ، رو به اندیشه های حسین (ع) فریاد می زند «هل من ناصری ینصرنا»
به امید روزی که ما نیز همراه با ندای «لبیک یا حسین» ، دشمنان خدا و دشمنان اسلام را تار و مار کنیم.